Zwyczaje zimy i wiosny - czas festiwali.
Istnieje więcej starszych zimowych i wiosennych tradycji niż letnich. Głównie dlatego, iż latem zawsze było więcej pracy rolniczej, a zimą ludzie po prostu mieli więcej czasu.
"
Tradycje Dnia św. Mikołaja
Obyczaje otaczające św. Mikołaja są skoncentrowane na wigilii Dnia św. Mikołaja (6 grudnia). Chociaż zaczynają się pod koniec listopada w regionie Glarus i kończą na początku stycznia w Appenzeller Hinterland. Obchody Dnia św. Mikołaja ("Samichlaus" w niemieckojęzycznej części Szwajcarii) są w głównej mierze dla dzieci. W katolickich regionach dzieci uczą się specjalnych wierszy Samichlaus, które recytują do Samichlau (figury biskupa) i jego pomocników (Schmutzli, Butzli, père fouettard) w zamian za słodycze. We włoskojęzycznym Ticino i francuskojęzycznej Szwajcarii istnieje żeński odpowiednik Samichlaus, Befana i Chauche-vieille. "Tradycje świąteczne
W 325 r. Sobór Nicejski określił 25 grudnia jako datę narodzin Chrystusa. Wybierając datę bliską zimowego przesilenia, mieli nadzieję przyćmić pogańskie rytuały i święta środka zimy. Rozpocząło się jako festiwal czysto religijny, ale stopniowo ewoluował w rodzinną uroczystość skupioną wokół świątecznego posiłku. Tradycja dawania prezentów i świątecznego drzewka zaczęła się dopiero rozprzestrzeniać w XX w. z miast i miasteczek do wiosek. Tradycją w Ticino jest aranżacja Szopki Bożonarodzeniowej w domu i umieszczenie jodły z dekoracjami na placu miasta. Piosenki i instrumenty stały się podstawowymi elementami tradycyjnych świąt. Popularna jest muzyka grana w domach w okresie Adwentu, ale także koncerty kościelne, fanfary na trąbki z wież, śpiewanie kolęd, publiczne śpiewy i serenady Armii Zbawienia. Często zbierają datki na dobre cele, a ludzie coraz częściej ofiarują jałmużnę zamiast wymieniania prezentów.Śpiewanie kolęd w święto Trzech Króli
Śpiewanie kolęd w święto Trzech Króli, zywczaj, który przypada pomiędzy czwartą niedzielę Adwentu i Wigilię Trzech Króli (6 stycznia), ma korzenie w sztukach średniowiecznych. Kolędnicy w święto Trzech Króli, to często dzieci przebrane za trzech mędrców lub chór niosący gwiazdę, śpiewajacy na placach wiosek lub chodzący od domu do domu, symbolizujący solidarność wszystkich parafian. W Lucernie i Wettingen, w kantonie Aargau, kolędnicy Trzech Króli odgrywają spektakl w niedzielę przed Bożym Narodzeniem."
Zwyczaje Nowego Roku
To nie tylko korki od butelek szampana, które słychać podczas Sylwestra. Koniec roku jest naznaczony głośnymi procesjami z postaciami w maskach, dźwiękiem fajerwerków i bębnów, dzwonieniem dzwonów i trzaskaniem batów. Istnieje przekonanie, że tradycja Sylwestra powstrzyma demony i złe duchy. Ponownie, sposób, w jaki wiara jest wcielana w życie, różni się znacznie w zależności od regionu. Hałas w czasie Schulsilvester, tradycyjnym Sylwestrze w Zurychu, jest tworzony przez tłum dzieci i młodzieży, podczas gdy procesja Trychle w Meiringen włącza młodych mężczyzn z krowimi dzwonkami. W Wil dzieci z kolorowymi lampionami idą w procesji przez ciemne ulice, a na Silvesterdreschen, Sylwestrze w Hallwil, stary rok jest wyrzucany z rytmicznym uderzaniem deseczek do młócenia. W Urnäsch mężczyźni na sylwestrowej paradzie Silvesterklausen chodzą od domu do domu –, a wieczorem od restauracji do restauracji przy dźwiękach dzwonków.""
Ostatki - zwyczaje
Wspólnym celem uroczystości ostatków we wszystkich częściach Szwajcarii jest oddanie się wszystkim możliwym ekscesom ostatni raz przed Wielkim Postem, aby cieszyć się czasem zabawy i hałaśliwej uczty, a także aby przyjąć na chwilę inną tożsamość poprzez ubranie masek i fantazyjnych kostiumów. Kostiumy zapustowe są mieszanką różnych pogańskich, wiosennych obrządków, ceremonii chrześcijańskich i świeckich tradycji ludowych. W niektórych kantonach, uroczystości ostatków są w głównej mierze oparte na pogańskim zwyczaju wyzwalania słońca z uciążliwych szponów demonów zimy. Czyniąc potężny hałas, który ma przyspieszyć uwolnienie i noszenie maski aby wypędzić złe duchy i zimę razem z nimi. Najsłynniejsze wydarzenia to karanawał w Bazylei i Lucernie, Rabadan karnawał w Bellinzona, Chienbäse procesja w Liestal i Tschäggättä parada w Lötschental. Innymi tradycjami ostatków są:karnawał w Solothurn, Greth-Schell ceremonia w Zug i Gidio Hosestoss ceremonia w Herisau. Przykłady we francuskojęzycznej część Szwajcari to: karnawał we Fryburgu i Brandons karnawał w Vaud.""
Zwyczaje zimowe i wygnanie zimy
Wiele zwyczajów zimowych koncentruje się wokół wygnania duchów, demonów i zimy, lub są połączone z festiwalami religijnymi lub Nowym Rokiem, ale niektóre tradycje nie pasują do żadnej z tych kategorii. Te obejmują Peitschenknallen, konkurs strzelania z bicza w Schwyz, kulig dla singli o nazwie Schlittéda w Dolinie Engadyny, podkładanie ognia pod manekin ze słomy na festiwalu L'Hom Strom w Scoul i romantyczny festiwal pływających świateł na Jeziorze Ermensee, Lichterschwemmen. W Untervaz chłopcy i nieżonaci mężczyźni stoją na wzgórzu i rzucają rozgrzane, drewniane dyski do doliny w czasie Schiibaschlaha» (lub “Trer Schibettas” w dialekcie retoromańskim), rytuale w pierwszą niedzielę Wielkiego Postu. Każdy ognisty dysk jest dedykowany dziewczynie lub niezamężnej kobiecie, gdy jest rzucany z głośnym okrzykiem «Höut un dära sei si, dia Schiiba, dia Schiiba ghört dr Anna» – w czasie gdy zespół muzyczny towarzyszy ludziom zebranym na placu i śpiewającym piosenki. Tradycja ta istnieje w podobnej formie w kilku innych kantonach, takich jak okręg Bazylea (“Reedlischigge” lub “Schyblischiesse”), Glarus (“Schybefleuge”) i Solothurn (Scheibensprengen).""
Zwyczaje wiosenne
W Zurychu zima oficjalnie kończy się z tradycyjnym świętem "Sechseläuten", które dosłownie oznacza dzwonienie dzwonów o szóstej godzinie. Odbywa się zazwyczaj w trzecią niedzielę/poniedziałek kwietnia (tydzień później jeśli zbiegnie się z Wielkanocą). Wiosenny festiwal powinien mieć miejsce w marcu, ale został przełożony o jeden miesiąc później, ze zględu na niepewną pogodę. Słynny Sechseläuten pochodzi z 1818 r., kiedy została utworzona gildia (stowarzyszenie handlowe) i odbyły się nocne procesje - na koniach i w towarzystwie muzyki. W następnym roku kolejne gildie paradowały przez miasto do muzyki i nosząc flary. W 1820 r. powstały już wstępne piosenki w sookdynowanej prosecji. Pierwsza procesja Sechseläuten z uczestnictwem wszystkich gildii miała miejsce w 1839 r.. Od 1862 r. Sechseläuten kończył się paleniem olbrzymiego 'Böögg', 80 kg 'bałwana' wysokiego na ponad 3 m i wypełnionego fajerwerkami. Punktualnie o 18:00 podkładano pod nim ogień. Sygnałem zakończenia zimy była eksplodująca głowa Böögg. Tradycja mówi, że im szybciej eksploduje głowa, tym cieplejsze i dłuższe będzie lato. Do innych wiosennych zwyczajów, które tworzą regionalne spektakle każdego roku należą ekscytujący Chalandamarz procesja z dzwonkami w Dolinie Engadyny, Vignolage ceremonia w Sierre w towarzysztwie piszczałek i bębnów, śpiewające dzieci na Feuillu paradzie w Cartigny, oraz Auffahrts-Umritt procesja w Beromünster. «Eierläset» festiwal wyścigów z jajkiem jest dawna wiosenną tradycją i rytuałem płodności, aby wypędzić zimę. Praktykowany jest przez lokalne kluby gimnastyczne w wielu miejscowościach w kantonach Aargau, Solothurn i okręgu Bazylea. Dwa tory wyłożone są stertami trocin (od 80 do 100 sert) z jajkiem w każdej stercie. Dwie przeciwne drużyny, gdzie jedna reprezentuje zimę, a druga wiosnę. Każdy zespół ma kilku biegaczy i jednego lub dwóch łapaczy. Rozpoczyna się wyścig pomiedzy wiosną a zimą. Biegacze biegną do jajka, które jest najbardziej oddalone, podnoszą je, pośpiesznie wracają i rzucają do łapacza, który trzyma duży koszyk. Jeśli jako spadnie na ziemię, biegacz musi wrócić i pokonać dystans ponownie, ale już bez podnoszenia kolejnego jajka i zabrania go do łapacza. To samo zadanie jest powtarzane przez wszystkich biegaczy w drużynie. Po 10 jajku jest specjalne zadanie do wykonania. Drużyna, która pierwsza zbierze wszystkie jajka i przekaże je łapaczowi, wygrywa, ale od czasu do czasu zawodnicy naginają zasady, aby na pewno wiosna zwyciężła. Niektóre miejscowości w kantonie Aargau dodają własny zamysł do tego wydarzenia poprzez wprowadzanie postaci w misternie zaprojektowanych kostiumach, takich jak «Schnäggehüsler» w kostiumie ślimaka z muszelką, «Stächpälmler» przebrany za święty krzak, lub «Pfarrer» który jest figurą księdza. Postacie te reprezentują zimę lub wiosnę i symboliczne walki pomiędzy dwoma stronami w czasie wyścigu.""