Rozkwit chrześcijaństwa
Chrześcijaństwo w Szwajcarii najpierw rozprzestrzeniło się w starożytnych rzymskich miastach i wzdłuż rzymskich szlaków handlowych. Dalsza chrystianizacja dokonywała się dzięki wędrownym mnichom w VII w., kiedy zakładali klasztory.
Rola chrześcijaństwa
Chrześcijaństwo po raz pierwszy przybyło do Szwajcarii z rzymskimi żołnierzami. Najstarsza pisemna wzmianka pochodzi z 4 wieku.W 381 r., chrześcijaństwo zostało uznane za jedyną religię Cesarstwa Rzymskiego. Małe kościoły były budowane w ufortyfikowanych miastach, a diecezje zostały ustanowione w głównych ośrodkach administracyjnych.
Po odejściu Rzymian, Szwajcaria Zachodnia dzięki Burgundczykom pozostała chrześcijańska, podczas gdy Alemanni zachowali poganizm do VII w. Dopiero St. Gall, któremu towarzyszył irlandzki mnich Columbanus w drodze do Zurychu i Jeziora Bodeńskiego, nawrócił ludność na chrześcijaństwo. Podczas gdy Columbanus przeniósł się do Włoch, St. Gall pozostał we wschodniej Szwajcarii (miasto St. Gallen zostało nazwane na jego cześć) i założył Opactwo St. Gall. W tym okresie, powstało wiele inncyh klasztorów, które przekształciły się w ważne ośrodki nauki i kultury.
Obie diecezje i klasztory posiadały wiele majątków, a tym samym odgrywały ważną rolę w rozwoju rolnictwa.
Kościół także odegrał ważną rolę w polityce. W celu umocnienia siły wobec miejscowej szlachty, niemieccy królowie często obdarowywali majątkiem klasztory i diecezje, aby zapewnić sobie ich przychylność, a także ze względu na ich wpływy. Dzięki temu mogli sprawować większą władzę.
Klasztory często budowane były w strategicznych miejscach, np. przy drogach prowadzących do przełęczy alpejskich.